दिव्यलक्ष्मी पोखरेलको एक सशक्त कविता

काँडो

म तीखो वनको काँडो धर्म मेरो तिखारिनु
कर्म मेरो बगैँचाका फूलमा पहरा दिनु
फक्रिऊन् बागमा फूल, फल पाकुन् म टिप्दिन
त्यै पनि तुच्छ यो काँडो भन्छ मानिसले किन ?

देख्दा वयस्क ती फूल, न झुम्छु रस रङ्गमा
न लोभी भमरो जस्तो , घुस्रन्छु पुष्प पत्रमा
चोट लाखौँ सहेँ दुःख देखाई रुन जानिन
त्यै पनि तुच्छ यो काँडो भन्छ मानिसले किन ?

उखेलुन् छिवलुन् फालुन् गरून् जे जे सहन्छु म
टुसाऊन् बिरुवा बाली रुग्न तत्पर बन्छु म
कर्म नै धर्म हो ठान्छु इमान बेच्न जान्दिन
त्यै पनि तुच्छ यो काँडो भन्छ मानिसले किन ?

म तिक्ष्ण बनिएँ के भो, के मेरो काम छैन र
पहरा नदिए मैले गुलाव रङ्ग भर्छ र ?
सुरक्षा फूलको गर्न खटिन्छु रात वा दिन
गुलाव फूल भो प्यारो, म हेला बनिएँ किन ?

न गर्छु रिस अर्काको, न गुनासो सुनाउँछु
म बारै ऋतुमा आफैभित्र मस्त रमाउँछु
मलाई नदिए घच्च , न छोए चस्स घोच्दिन
त्यै पनि तुच्छ यो काँडो भन्छ मानिसले किन ?

म आफ्नो स्वार्थका निम्ति अर्काको गाँस खोस्दिन
झोसपोल लगाएर कलको वीज रोप्दिन
म काँडो मैले नै तीक्ष्ण, बन्नु स्वाभाव हैन र
यो साझा धरती माथि मेरो अस्तित्व छैन र ?